هنر
شهود آکنده از مفهوم پیشین، درک کودک بودن، تجلی زندگی در منشا هستی.
زیبایی آثار پیرزوی خلق می کنند و این در راه نابودی پلیدی و ژشتی های ثابت و ساخته شده حیات انسان می باشد. بازگشتی جنون آمیز برای رسیدن به خود کامگی نیروهای انسان،تخیلش در لحظات و حالات غریب را حرکت می دهد و حتی از غالب انگیزه فراتر می رود. به طوری که حس و تجارب را خالص دریافت و کلمات را در شکل منفی و مثبت به زندگانی و مسایلش، انعکاس نمی دهد.
شادکامی کلمه ایست برای رهایی از خویش اما نه خود اصل آن.همچون پرتوی درخشنده و نامیرا خود- خنثی- به سمت آفرینش و اثر هنرمند (جنون شادی) به دروازه نابودی گام می گذارد برای رسید به اصل پس از شادکامی، خویش را معلق می یابد و ناگهان طیف کودکانه اش، مانند شعری نارس،مسیری بی هدف و آهنگی ناقص برایش ترسیم می شود.
این خویشتن، این توهم را برای منغلب و منعطف ساختن جهانش،به ترتیب در درون و به بیرون روا می دارد و با خویش برای بازتاب فرا خویش همراه با زخم ها از جهان نیستی(هنر) را خارج می کند.
