آرامش

 بر دوش خمیده ی پاره استخوان های سرخ

 در تلاطم نمکزار های یخ زده،

که به معما ی دیرینه هستی انسان چشم فرو بسته اند،

 دره ها و تمام سنگ های مرمری

 که رگه های انسداد چرکین لاشه های انسان را می بویند؛  

مبتلا  به

طاعون اندیشه اند.

 خاک ریزه های پشت بام

 در بارش خون در انجماد ترک خورده حضور ساکن

به سوی دهان

انهدام نفس را آه می کشند.

مرهمی توام با معجزه پوسیده

 و مکتب خانه مشروطه ،

 جسد ها –

 شیار فرد را با نخ زهوار درفته مرتعش التحاد

 با فاصله ی

 به هم  می دوزند تا ترشح خاکستر را مجاز کند

به هنگام ظهور منظره روشنایی

خواب را در سفیدی چشم فرو برد..

 چشم انداز این گونه خویش را در حبس زبان در ضرورت تقابل

با بیگانه ها احیا کرد.

حاصل

واژه هایی تکه شده در پاره گوشت ها

که سر فرود می آورند در کرباسی سیاه- جشن مردگان-

تفاوت حضور و توهم مرگ به گونه ای که هر فرد را در انتزاع بی دفاعش به آمیزش با سگان در دره ها دعوت می کند،

پیام و رویای خواب  با سنگ های مرمرین

رقص جنون ،

میان

آینه ها

 در برابر گندیده ترین رسوب استخوان ها،

بی تاب و بی رنگ،

و

اکنون.

 باران سیاه  میان سکوت و جنبدگی جسم،

 آرامش را در انشعاب نفس ها، در اتنهای زبان  خفه می کند!

 و عکسی ناگوار از زادو ولد کرم ها بروی تیرک های زنگ زده

به سمت ما نییشخند می زند!

غریب ساکن از تهاجم مروارید سیاه

و سرکشی خونی شماتت خورده از تیغه های زمین

از رگهایمان جاری می شود

فرزندانی که در مرداب آهار زده

با کرکس های پوشیده از قیر و ومذاب کلمات

   آرامیده اند در بستر آماسیده، خون بار!